Ӯ дар ҳалқаи зодмандони хеш фарзанди нуҳуми хонавода буду аз қиблагоҳи боҳушу рой андарзи зиндагӣ ва аз модари хирадсолораш низоми рӯзгор омӯхт. Падар, ки аз аҳли зиё буд, ба тадрису тарбияи фарзандон зиёд таваҷҷуҳ мекард. Сари хони тоҷикӣ волидон аз илму фарҳангу маориф сухан пардохта, бад-ин васила дар тинати самарҳои умри хеш тухми меҳру садоқат ва хештаншиносӣ мекоштанд.
Исрори падар
Меҳрубон Мирализода пас аз хатми мактаби миёна дунболи ҳавову ҳаваси бачагӣ намехост таҳсилро дар донишкада идома бахшад, аммо исрори падар қатъӣ буд, то фарзандон таҳсилдида бошанд. Қиблагоҳаш Миралӣ Нуралиев худ хатмкардаи Институти хоҷагии қишлоқи Тоҷикистон, иштирокчии Ҷанги Бузурги Ватании солҳои 1941–1945 солҳои зиёд ҳамчун сардори почтаи ноҳияи Данғара фаъолият дошт. Бо ҳидояти ӯ ҳафт духтару се писари хонавода ҳамагӣ таҳсил карда, дар ниҳодҳои гуногуни кишвар фаъолият меварзанд. Исрори қатъии падар, ки фарзандонро ба таҳсилу донишандӯзӣ ташвиқ менамуд, ояндаи ононро дурахшон намуду ҳар кадоме дар ҷомеа соҳибэҳтиром гардид. Фарзандон дар донишгоҳҳо бо баҳои хубу аъло таҳсил