Низои чаҳор нафар бар сари ангур

Қиссае аз “Маснавии маънавӣ” дар бораи аҳамияти забондонӣ

Чаҳор нафар бо ҳам ошно буданд, араб, турк, румӣ ва эронӣ. Марде ба онҳо як дирам дод.

Эронӣ гуфт: - «Ангур» бихарем ва бихӯрем.

Араб гуфт : - На! Ман ангур намехоҳам, биравем ва «инаб» бихарем.

Турк гуфт : - Аз ангуру инаб «узум» беҳтар аст.

Румӣ даъво кард, ки истофил мехарем.

Байни онҳо низоъ бархост ва ҳар кадоме мехост интихобкардаи худро бихарад. Бо ҳам созиш карда натавонистанд ва аз нодонӣ мушт бар ҳам мезаданд. Ҳарчанд ҳамаи онҳо як мева мехостанд. Агар марди забондоне суҳбаташонро мешунид, онҳоро оштӣ медод ва мегуфт, ман бо ин як дирам хостаи ҳамаи шуморо мехарам. Агар ба ман бовар кунед, ин як дирам ҳоҷати ҳар чаҳори шуморо бароварда мекунад. Мӯҷиби низоъ ва даъвои шумо бар сари ном аст. Дар сурат ва ҳақиқат ҳар чаҳори шумо як чизро мехоҳед. Аммо чун забони ҳамдигарро намефаҳмед, ба созиш намерасед. Инаб, узум ва истофил ҳамон ангур аст, ки мехоҳеду медонед.

Ихтилофи халқ аз ном уфтод,

Чун ба маънӣ рафт, ором уфтод.

 Таҳияи Мафтуна