МАНУ Ӯ

Гуфтам:

- Бузурге фармуда: «Мард шер асту зан шербон. Нигоҳдории шер аз шер будан душвортар аст». Оё ба ин душворӣ тоб меорӣ?

Гуфт:

- Бале, ман ба ин душвортарин шева тоб меорам, агар ту шер бошӣ.

***

Гуфтам:

- Фозиле гуфтааст: «Беҳтарин шеъре, ки аз ду лаб барояд, бӯса аст».

Гуфт:

- Агар чунин бошад, туро кайҳо девонест аз чунин шеърҳо.

***

Гуфтам:

- Дилат ба кӣ месӯзад?

Гуфт:

- Ба бечорагон.

Гуфтам:

- Аз ман бечоратаре ҳаст?!

***

Ӯ ба мулоқот дер омад. Аз интизориҳои зиёд оташи қаҳрам боло гирифт. Аммо лабони нозукаш моили табассум буданд. Аз ғояти қаҳру ғазаб гуфтам:

- Оё кори хуб кардӣ, ки боз табассум мекунӣ?!

Гуфт:

- Намедонӣ, ки порсое чӣ фармуда? – «Беҳтарин силоҳи ҷангӣ табассум аст».

Оташи қаҳрам фурӯ нишаст… Ӯ пирӯз шуд.

***

- Ошиқ кист? – пурсид ӯ аз ман.

- Ошиқ ман, - гуфтам ба ӯ.

- Маъшуқ кист?

- Маъшуқ ту.

Гуфт:

- Агар ошиқу маъшуқ ману ту бошем, вой бар ҳоли ишқ.

***

Гуфтам:

- Туро имшаб дар хоб дидам.

- Гуфт боке не, гушна нон хоб мебинад.

***

Гуфтам:

- «Зан аз пирӣ беш аз марг метарсад», - фармуда оқиле.

Гуфт:

- Агар, туро ба аҳдат вафо бошад, на аз ин метарсаму на аз он.

***

Дар дафтари корӣ саргарми кор будам. Занги телефон баланд садо дод. Овози маҳину дилрабояш ба гӯшам расид. Ӯ маро ба фарорасии баҳори нозанин табрик кард:

Зи хоби бехудӣ бедор шуд булбул ба бӯи гул,

Зиҳӣ давлат, ки маъшуқаш кунад бедор    ошиқро.

Гуфтамаш:

Баҳор бе гули рӯи туам чӣ кор ояд,

Маро як омаданат беҳ, ки сад баҳор ояд.

***

Дар миёни ҷодае бо ӯ рӯ ба рӯ омадам. Хотири болида дошт. Беихтиёр ин байт ба забонам омад:

Худ масту ғамза масту ду чашми хумор маст,

Бечора дил чӣ чора кунад бо се – чор маст.

Бо як хандаи зебое лаб кушод:

Хоҳам аз ин дидани се – чор маст,

Ман ба пеши худ бинам Саттор маст.