НУРИ РОҒУН ГИРАМУ МУЛКИ ХУД АНВОР КУНАМ

-Устод, ҳаминро чӣ хел гуфтам?

Ба ӯ мегуфтам, ки дафтари нави шеърашро бо такмилу таҳрир биорад, баъд маслиҳат мекунем.

Инак, баъди гузашти он замон, яъне соли 2010, чанд намуна аз ин дафтар пешкаши хонандагон мегардад. Мебинем, ки сухани эшон гувоҳи меҳру муҳаббат ба шоҳкории беназири мардуми шарафманди тоҷик, ки аҳамияти ҷаҳонӣ доранд, мебошад. Он рӯзҳо силсилашеърҳое ӯ пешниҳод карда буд, ки ба сохтмони иншооти азими давр, сохтмони НОБ-и Роғун бахшида шудаанд ва бо ин силсила меҳри ногусастании хешро аз боргоҳи Ватан, инчунин садоқати пурифтихори хешро ба табиату боду обу хоки диёр дар ҳамбастагии мудом нишон медиҳад. Ана ҳамин силсилаи шеърҳо сабаб гардиданд ва ӯ барои чоп ризоият дод; ҳарчанд пештар дар маҷаллаву рӯзномаҳо низ баъзеи онҳо рӯйи чопро дида буданд.

 

Ин дафтари фароҳам аз шеър, албатта аз камӣ орӣ нест, аммо абёт ва қитъаҳои алоҳидаи он шахсро ба он водор месозад, ки ба иқдоми гӯяндаи ин ашъор дар ҷодаи эҷод бовар дошта бошад; банда комгориашро орзу мекунам.

Салими Хатлонӣ

ба Шамсиддини Муқим

аз китоби “Нурполо”

соли 2010

 

 

Бо камоли эҳтиром

ва арзи сипос,

Шамсиддин Муқим,

шаҳри Москва,

14 ноябри соли 2018

Намунаи шеърҳо аз дафтари “Нурполо”-и Шамсиддин Муқим пешкаши хонандаи закӣ ва нуктасанҷи сомонаи “Бонувони Тоҷикистон”

Нисори Роғун

Эй халқ, ба эътибори Роғун,

Бархез, ба корзори Роғун!

Миннаткаши нокасон набошем,

То дар ғами рӯзгори Роғун.

Аз бори матонат аст боло,

То арш сари виқори Роғун

Бо тоби зулол метаровад,

Селобаи беқарори Роғун.

Шӯраш ҳама бо фиғон физояд,

Хонад ҳамаро ба ори Роғун.

Бояст гузошт саҳми мардӣ,

Бо даъвати нангу кори Роғун.

Аз гардиши ақл гардиши чарх,

Орад сари ифтихори Роғун.

Бояд, ки гирифт нурполо,

Нурофари обшори Роғун.

Равшангари иқлими амонист,

Имрӯз зи диву пори Роғун.

Ин манбаъи нури Лоязолист,

Бояст шудан нисори Роғун!

Нақди Роғун

Хоҳам, эй кӯҳ, туро садди гирифтор кунам,

Ки ба ин рӯди равон соғари саршор кунам.

Роҳи дарё ҳама бандам, ки кунам баҳри дамон,

Хокро дар раҳи он банд ба зинҳор кунам.

Нақди Роғун барам аз ҷилваи обаш ба сафо,

Нури он баркашаму мулки худ анвор кунам.

Раъдро дар бадали барқ фидояш созам,

Барқро бар сари ин халқ гуҳарбор кунам.

Ба нисоре, ки зи обаш расад ин миллатро,

Ҷонфишон гардаму нураш ҳама ансор кунам.

Дасти имдоди амон мерасад аз Раҳбари мо,

Меҳри дилро ҳама иқдоми мададгор кунам.

Роғун, Роғун

Эй халқи ҷаҳон, ҳиммати мардон дорем,

бозуи матин!

Аз хурду калони даҳр меҳмон дорем,

бикшода ҷабин!

Мо чархи гарони давр гардон созем,

ҳайрон нашавед!

Роғун созем, ҷаҳон чароғон дорем,

паҳнои замин!

Роғун, Роғун, ба шӯру исён Роғун!

Эй рӯди сафо!

Эй аз ту шарори нур ояд афзун,

Эй кони вафо!

Мо аз ту макони худ мунаввар созем,

Ин аст маром!

Сархам нашавем ба пеши аъдои забун,

Не бими ҷафо!

Роғун, Роғун, туро ба ҷон месозем,

бо тобу тавон!

Бо ҳиммати руҳу бо тавон месозем,

мо пиру ҷавон!

Ҳар кас, ки бубинад, даҳан боз кунад,

ҳайрон, ҳайрон!

Мо НОБ-и туро ба ҷовидон месозем,

Эй оби равон!

Куҳкан

Халқи ман, худсозӣ инак, ёд мебояд гирифт,

Теша бар каф, пешаи Фарҳод мебояд гирифт.

Куҳро бояд фуруд овард инак пеши руд,

Садди дарё монда, худро род мебояд гирифт.

Мулкро бояд чароғон кард аз нуру зиё,

Бигзар аз ғафлат, раҳи бунёд мебояд гирифт.

Сохтан бояст Роғунро ба ҳукми Мири Ҳақ(қ),

Пушти Эмоми замон эҷод мебояд гирифт.

Мушти хок афган, бувад ин панди «аз мӯре мадад!»

Хез бар по, то раҳи иршод мебояд гирифт.

Пушти сар мегардад охир мушкили марди Худо,

Тоҷико, номус аз аҷдод мебояд гирифт!

Рӯди Вахш

Рӯди Вахш аст, ки аз байни камар меояд,

Саркаши рамзада бо шуру шарар меояд.

Сели обаш ба фиғон аст ба паҳнои дара,

Тезрав, навҳа ба лаб, тундгузар меояд.

Сарвату моли диёр аст ба обаш рахшон,

Симу зар дар бағалаш, дурру гуҳар меояд.

Чашми душман ҳамагӣ танг шавад аз нураш,

Ки ҳасуд аст, чунин тангнигар меояд.

Дар ҷилояш ба сафо сурати анвори Худо,

Ба вафову карами аҳли башар меояд.

Тоҷикистони маро аз дами НОБ-аш инак,

Бишнав, эй тангназар, сози зафар меояд!

Роғун офаридем

Ба ҳиммат НОБ-и Роғун офаридем,

Ба чархи тоби гардун офаридем.

Ба оби Вахш руҳи тоза додем,

Зи тобаш ранги гулгун офаридем.

Зи хоку санг карда садди роҳаш,

Ба роҳаш банди афсун офаридем.

Барои халқ кори хайр кардем,

Барои ақл мафтун офаридем.

Ҷалоли эътибори шодкомӣ,

Ба қасди табъи маҳзун офаридем.

Шавад, то шоми мардум рӯзи равшан,

Чароғон кохи мамнун офаридем.

Шаршара

Шояд, ки шунидӣ, чӣ садо шаршара дорад?

Шояд, ки ту дидӣ, чӣ сафо шаршара дорад?

Дар ҳар нафасаш савти хуши оби равонаш,

Аз ҳар нафаси умр наво шаршара дорад.

Шорад ба замин аз назари авҷ расида,

Дар манзари дидан чӣ намо шаршара дорад.

Аз тантанаи бахт ба оҳанг физояд,

Чун мӯй, ки дар дасти сабо шаршара дорад.

Ё Раб, чӣ наку мерасад овози баландаш,

Боланда ба ҳар нағма баҳо шаршара дорад.

Дар дил фараҳ ояд зи навояш, ки шунидам,

Овози хуш аз кӯйи Худо шаршара дорад.