Бастагони занҷири тиллоӣ

Буд набуд, як пиру як кампир буд. Ҳанӯз аз давраи ҷавонӣ онҳо бастаи як занҷир буданд. Лек занҷири онҳо занҷири одӣ не, занҷири тиллоӣ буд. Занҷири меҳру муҳаббат буд. Онҳо дар талхиву ширинӣ ва кӯфту кулухти зиндагӣ бо ҳам буданд. Шарики хурсандии ҳам буданд, ҷояш ояд, пушташон хам зи ғам буданд, лек бо ҳам буданд. То наафтанд зи ғам такяву пояи ҳам буданд. Ҳар чи ки бошад, бо ҳам буданд.

Он яке, агар ба зарурат мерафт ҷое дигар, ба меҳмонӣ ё адои қарзи инсонӣ, шаб то ба рӯз ҳар дуро набуд хобу оромӣ. Чашмҳояшон зи бехобӣ варам буданд, худ печида ба чодари ҳузну ғам буданд. Дар иштиёқи будан, ба ҳам буданд.

Боре шавҳар бо чанд ҳамроҳ пушти пушта рафт баҳри коҳу камолу хас. Бор карданд мошину шуданд ба роҳ, лек мошини пур аз коҳ набаромад аз нишебӣ, ҳар чи карданд оҳу воҳ. Ронанда ҳамчу донанда гуфт, ки биёед, шаб ҳамин ҷо хобему наравем ба торикӣ. Ориф (номи ҳамон пир, ки он гаҳ ҷавон буд) гуфт, дар хона будаҳо мешаванд ташвиш. Э-э-э… гуфт ронанда, ки ба фикри худ буд гӯё донанда.

Э-э-э…, ки барои туву ман мешавад ташвиш. Хобро бизан беташвиш.

Хайр, - гуфт Ориф, лек дили ӯ буд воқиф, ки биёянд аз хона. Ҳар касе зи пушти ҷойи хоб рафтанд, ҷойи хоб ёфта ба хоб рафтанд.

Дигаронро зуд хоби ширини вазнин рабуд. Лек Орифро на! Бедор буду дил ба ёр, ки ҳоло - ҳол ана-мана касе ба суроғ ба чароғ ояд аз хона. Ё шумо мегӯед: ҳооо на! Шаб чодари сиёҳ пӯшида мегузашт, ба нооромию таҳлука. Ҳама бо фишу фуш-фуш хоб буданд, чун беҳуш, ба ҷуз Ориф!

Яке буд, ки шарфаи по шуд. Ширих-ширихи алафҳо боло шуд ва чанд суробе пайдо шуд. Дар шуои чароғи дастошон буд пайдо чеҳраҳои арғувонӣ. Дар алмоспораҳои арақи ҳалолу поки инсонӣ. Онҳо ду писару ду духтар бо модар буданд, ки ба обу арақи одамият тар буданд. Ҳарчанд пояшон шуда обила, лек онҳоро аз ин набуд ҳеҷ гила. Он шаби ноорому зулмонӣ бо омадани онҳо ором гирифту гашт нуронӣ. Ҳам ба нури ахтарҳои осмонӣ, ҳам бо дурахши чеҳраҳои нуронӣ. Шуданд орому орамиданд зуд. Ҳамаро хоби ширин рабуд. Хобҳои басе ширин диданд. Саҳар офтоб онҳоро бо нурҳои зарҳалини хеш лесид, бо торҳои заррин печид. Дигарон аз хоби гарон шуданд бедор. Чун онҳоро диданд, ҳайрон монданду хандиданд, лек баъд ба чашми ибрат диданд, ки кист одаму чист инсонӣ. Наҷунбонед онҳоро, - гуфтанд ҳамроҳон. Бигузор ором бошанд ин лаҳзаи инсонӣ, печида ба зарҳали нури гарми осмонӣ!…

Ана ҳамон пиру ҳамон кампир, ки буданд бас¬таи ҳамон занҷир, инчунин, ҳамсафар ба роҳи бандагӣ буданд, зери оҳу воҳи зиндагӣ буданд. Бе вубол бо меҳнати ҳалол фарзандҳоро тарбият карда, соҳиби ҷоҳу ҷалол…

Чун гирифтанд болу пар ва дар фазои зиндагӣ заданд пар-пар, онҳо зи паи ҷустуҷӯи ҳунар шуданд ва обилаи кафи даст аз он баҳравар шуданд. Кӯшиданду ба кор ҷӯшиданд ва ҷоми обрӯву иззат нӯшиданд.

Ганҷи боранҷ ёфтанд он пир ва ҳамон кампир, ки буданд бастаи ҳамон занҷир, ана ҳамон ду писар ва ду духтар буданд. Гоҳ аз ину гоҳ аз он кас таърифу таҳсини онҳоро шуниданд, пас ба куртаи худ намеғунҷиданд.

Он ҷигаргӯша-чӯҷаҳои онҳо, ки буданд ҷазбида ба сеҳри меҳри онҳо, қадри падару модарро ҳамчу резаи нон бо тамоми дилу ҷон медонистанд…

Ана ҳамон пир ва ҳамон кампир, ки буданд бастаи ҳамон занҷир, доштанд орзуи оламгир, ки на каҷ ба ҳаҷ раванд зойири каъбаву равзаи Расул (С) шаванд.

Хулласи гап, ана ҳамон пир бо ҳамон кампир, чанд сол дар қатор истодаанд, бо таҳаммул бо ор истоданд, то надиҳанд диле озор, буданд бар ақидаашон пойдор. Чанд зимистону баҳор истоданд, интизор истоданд, Он пир ва ҳамон кампир мехостанд на ба валвалаву дамдама, балки бо оромиву пинҳонӣ ба ҷо оранд ин қарзу фарзи мусулмонӣ. Оқибат чун расид навбаташон, гӯё расид зи нав ба танашон ҷон. Қалби онҳо мисли кабӯтар мезада пар, мезадӣ пар-пар…

Адҳам ЗОИР,

ноҳияи Тоҷикобод