ПРЕЗИДЕНТИ МАРДУМӢ

    Ин мафҳум барои миллати тоҷик бегона нест. Ин мафҳумест, ки кулли мардуми шарифи Тоҷикистон бо муҳаббат ва самимияти хос вирди забон меоранд ва ифтихор доранд: Президенти мардумии мо.

    Чаро ин унвон-Президенти мардумиро ба Пешвои муаззами миллат мардуми баруманду созанда ҳанӯз аз аввалҳои барқарор намудани давлати қариб пора-порагаштаву халқи парокандаи тоҷик хос медонанд? Ин сабаб дорад. Агар саҳифаҳои таърихро варақ гардонем, ин маҳбубтарин инсон тавонистааст, ки пас аз ҳазор сол ба ин мардум ва сарзамини он озодӣ, ободӣ, ваҳдат оварда, давлати навин ва пуриқтидори тоҷиконро ташкил дода, онро ба ҷаҳониён ҳамчун сарзамини хеле қадима, бори дигар муаррифӣ намудааст.

    Кишваршиноси рус Н.Г.Павлов дар китоби худ «История Туркестана» овардааст: «Мо акнун шоҳиди эҳёи ин миллати ҷонсахт, боистеъдод, яъне тоҷик ҳастем… Аз рӯи инсоф бояд гуфт, ки тоҷикон то кунун халқи аз ҳама сахтҷонтаранд: кам андар кам миллате мисли тоҷикон ба ин зарбаҳои сахт дучор омадааст, аммо қадре фурсати нафасросткунӣ кифоя буд, ки онҳо боз ҷон бигиранд».

    Гузаштаи пурҳассос ва дардноки миллати баруманди тоҷик гувоҳ аст, ки ҳар нафас ин мардумро парокандагӣ ва ин сарзаминро порашавӣ домангир буд. Зеро ҳуҷумҳои пай дар пайи душманон ин сарзаминро абгор ва мардумашро сарсону саргардон карда буданд.

    Қатъи назар аз парокандагиву сарсонӣ дар марҳилаҳои ҳассосу ҷонгудоз фарзонафарзандони миллати тоҷик бо хиради модарзодии худ аз ҳувияти миллии хеш мудом ҳимоя менамуданд. Аз ҷумла, Куруши Кабир, Спитамен, Ардашери Бобакон, Анушервони Одил, Абумуслим, Яъқуби Саффорӣ, Исмоили Сомонӣ, Темурмалик, Восеъ, Садриддин Айнӣ, Нусратулло Махсум, Шириншоҳ Шоҳтемур, Бобоҷон Ғафуров, Мирзо Турсунзода ва дигароне буданд, ки тавонистанд мулки ниёгон ва рисолати покиву ободкориву созандагии онро нигоҳ дошта, ба ояндагон ба мерос гузоранд.

    Пас аз пош хӯрдани Иттиҳоди Шуравӣ Тоҷикистон ба сарзамине табдил ёфта буд, ки гӯё бори дигар душмани хунхор ба он сар задаву ба хоку хун ғарқ кардааст. Мардум пароканда, гуреза дар мулки Афғонистон, сарзамин дар коми оташ афтода, ба қисматҳо пора гашта, зану фарзандони ҳар хонадон бесарпаноҳ монда буданд.

    Дар ин ҷанги тарҳрезишудаи хоинони миллат зиёда аз 150 ҳазор нафар ҳалок гашт, 55 ҳазор кӯдак ятим монд, зиёда аз 10 миллиард доллари амрикоӣ ё 111 миллиарду 320 миллион сомонӣ зарари моддӣ ба сарзамин расонда шуд.

    Он солҳо барои миллати тоҷику тоҷикистониён даҳшате буд. Гӯиё як балои азиме бар сари миллат ва сарзамин омада буд, ки мардумаш худро ба хотири як бурда нон, оромии хонадон, доштани сарпаноҳе барои фарзандон, азизони дил, худро ба ҳар кӯю дар мезад.

    Ҳазорҳо нафар тоҷикон ба Афғонистон муҳоҷири иҷборӣ шуда буданду ҳоли табоҳе доштанд. Аз гармои тоқатшикан азобе доштанд ногуфтанӣ. Боди саҳроие ҳатто аз гӯшае намевазид, ки бӯи ошноро ба димоғи мардуми ғамзадаву саргардон биёрад. Само бошад, аз назар кардан ба замин гӯё қаҳр карда буд, ки доманашро абри сиёҳ печонда буд. Осмон дар ин шабу рӯз гӯё сукут варзида буд, даст ба пешонии фарохаш гузошта фикр мекард, ки чи гуна ин даҳшатро аз сари мардум дур созад.

    Дар Иҷлосияи таърихии 16-уми Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз ҷониби вакилони халқ якдилона Раиси Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон-Сарвари давлат интихоб гардид ва ваъда дод, ки ба Тоҷикистон сулҳ меорад. мардуми сарбаланду шарифи кишварро ба ободӣ мерасонад, барояшон оромӣ, озодӣ ва осоиштагиро фароҳам месозад.

    Аз 5 - уми апрели соли 1994 то 27 - уми июни соли 1997 дар Афғонистон, Покистон, Эрон, Қазоқистон, Қирғизистон, Россия ва Туркманис­тон музокироти тулонӣ ба хотири сулҳу субот дар Тоҷикистон идома ёфта, он бо хирадмандӣ ва заковати хоси доштаи Президенти ҷавону хирадманди тоҷик ба имзо расид, ки зиёда аз 40 ҳуҷҷати барои миллат хеле муҳим ба ҳисоб мерафт, ки яке аз онҳо Созишномаи истиқрори сулҳ ва созгории миллӣ дар Тоҷикистон буд.

    Он рӯзҳо ҳаво гарм буд ва он гармӣ аз муҳаббату самимияти тоҷиконаи мардуми баруманду шарифи тоҷик зиёдтар мешуд. Бо даъвати Президенти маҳбуби кишвар, гурезаҳо ба Ватан бармегаштанд, аз паи суроғи хешу ақрабо сар ба кулбаҳои валангорашон мезаданд, вале касеро пайдо намекарданд. Аз ҳавлиҳо, боғҳо, растаҳо, ҳотаҳо бӯйи борут ба машом мерасид.

    Фарзанди баруманди мо Ваҳдат ном дорад ва мисли ҳазорсолаҳои гузаштаи ниёгон мардумро ба ҳам овард, аз сулҳу субот, амониву ободии сарзамини ниёгони сулҳофараш меболад.

    Такондиҳандаи ҳама ин бузургиву шаҳомат аз талошҳои фарзанди арҷманди тоҷик Эмомалӣ Раҳмон аст, ки мардуми шарифи Тоҷикистони азиз, ин фарзонафарзанди миллатро самимона ва якдилона Сарвари давлат интихоб кардаанду Пешвои миллат хондаанд.

    Тоҷикистони азизу маҳбуби мо 9 сентябри соли 1991 Истиқлоли давлатии худро эълон намуд. Ин соҳибихтиёрӣ масъалаҳои зиёди пурпечутоби иқтисодӣ, иҷтимоӣ, сиёсӣ ва фарҳангиро пеш овард, ки имрӯзҳо Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон сарбаландона аз уҳдаи ҳалли ин мушкилиҳо баромада истодааст. Тоҷикистон имрӯз дар қатори ободтарину оромтарину амнтарин мамлакатҳои пешрафтаи олам қарор дошта, онро ҳамчун давлати соҳибистиқлол, обод, демократӣ ва ҳуқуқбунёду дунявӣ зиёда аз 200 кишвари ҷаҳон мешиносад.

Гавҳар ШАРОФЗОДА,
вакили Маҷлиси намояндагони МОҶТ