ВАТАНДОРӢ ГӮШАЕ АЗ ИМОНДОРИСТ

Ман рӯзҳои ноамну мудҳиши солҳои 90-уми асри ХХ - ро бо чашми сар надидаам, аммо ифтихорам аз он болост, ки ҳамсолу ҳамзамони Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон ҳастам. Дар зеҳнам аз матолиби гуногуни мутолиа кардаам ҳаккокӣ гашта, ки мардуми мо дар натиҷаи васвасаҳои шайтонии бархе аз рӯҳониёни иртиҷоӣ ва бадхоҳони миллати тоҷик ба майдони ҷанги таҳмилӣ кашида шуданд. Оташи ҷанге, ки дар ёдномаҳо бо номи шуми «ҷанги шаҳрвандӣ» сабт гардидааст, бо талошҳои ватандӯстонаи Сарвари давлат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо тадриҷ хомӯш гашт.

Оғози давлатдории навини тоҷикон баъди ба сари қудрат омадани фарзонафарзанди диёр муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба маҷрои аслӣ ворид шуд. Истиқлол ва озодии сиёсӣ барои ҳар тоҷикистонӣ вожаҳоеанд муқаддасу арзишманд, чаро ки дар тӯли таърих мардумони бисёр кишварҳо баҳри соҳибихтиёрии худ мекӯшанд, то маъмангоҳу манзилгаҳашон кошонаи сулҳу амонӣ бошад, аммо муваффақ намегарданд.

Сарвари тозаинтихоби тоҷикон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз нахустин рӯзҳои фаъолият – ноябри соли 1992 баҳри беҳбудӣ, шукуфоӣ ва пешрафти давлат ва миллати тоҷик камари ҳиммат барбастанд. Гуфтанд: «Ватанамонро худамон обод менамоем, касе аз берун омада, барои мо Ватан намесозад» ва, ҳамчунин, таъкид доштанд: «Роғунро бо нохунҳоямон месозем». Имрӯз Тоҷикистон обод аст, дар партави сулҳу амонӣ, ваҳдати миллӣ ду чархи Неругоҳи барқи обии «Роғун» неруи арзони барқ истеҳсол менамояд ва ба шарофати он деҳаҳои ҳамсоякишвар – Афғонистон низ чароғон гаштаанд.

Ватандӯстӣ бо шири модар дар шараёни мо маъво гирифтааст. Барои мо – ҷавонон бетарафӣ нисбат ба ояндаи Ватан, бешарафист, чи расад ба хоинӣ.

Мардуми сарбаланду сарфарозу сар ба андешаи мо дигар ба доми фиреби ҳарзагӯёну хоинони давлату миллат намепечанд, чаро ки тафриқаандозиҳо ҳеҷ манфиате намеоранд.

Оне, ки сар аз соли соҳибистиқлоливу давлатдории навини тоҷикон то бад-ин сӯ дар саросари мамлакати аз вартаи навмедиву нобудӣ раҳоёфта пешрафту ободиву созандагӣ ва бунёдкориҳои кулро дидану мушоҳида кардан намехоҳад, пас ӯ «ё одам нест, ё аз ин олам нест». Дар гузораи ҳамагӣ 30 сол мардуми парокандаро Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зери сақфи сулҳу суботи пойдор сарҷамъ намуданд, дар таърих кам иттифоқ афтодааст. Ин мард чун дурдонаи таърих минҳайси як фарди дурандешу ватанхоҳу миллатдӯсту ободпеша тӯли будан дар симати Роҳбари давлат ва ҳам Пешвои муаззами миллат, аз эҳтирому эътибор ва иззату икроми вижаи аҳли кишвар ва ҳам аҳли назару башар ба хубиву кофӣ бархӯрдор гардид. Ва сари ҳар фурсату ҳини ҳар мулоқот ба гӯшу ҳуши насли ҷавони Меҳан ҳамвораву ҳамеша таъкид бар он меварзанд, ки ватандӯсти воқеӣ бошанду дар ҳиҷ тазоду марҳалаи зиндагӣ сӯи Ватан - Модари ҷоноҷон санги маломат наафкананд, хиёнату разолатро дар нисбати тақдираш асло раво набинанд, чаро ки Ватан моро доди Худост ва эҳтиром нагузоштани он ҳамчун зодбум гуноҳи азим аст. Ватанфурӯш аз кофару габру номусалмон, гузашта аз он, аз тухми инсон низ нест,чаро ки ватандорӣ гӯшае аз имондорист.

Лутфуллои АЗИЗ