САРОҒОЗИ ОҒОЗҲО

Бонуи мӯҳтарам, хонандаи азиз, инак боз ба баҳори нав расидем ва дар омад-омади фасли зебои баҳор таҷлил гардидани Рӯзи бузургдошти Модар - ин ҳастии муқаддас, басо рамзист. Зеро баҳор зояндаи ҳамаи зебоиҳои табиат, сароғози сабзию хуррамӣ, покию нафосат шабеҳи ҳамидагиҳои модарон мебошад. Модарони арҷмандамон, чун муаллимони рӯзгордориву зиндагиомӯзи беминнат, дар таълиму тарбия муқаддаму муҳим ҳисобидани нақши зан-модарро борҳо собит кардаанд. Дар сароғози фаслҳо ҷашни эътиқоду эътирофи модар, эҳтирому гиромидошти эшон, яъне шумо бонувони азиз, мову шуморо аз пештара дида бештар муваззаф барои иҷрои рисолати азалии модариамон мекунад.

Фасли гулпӯшу иди гулрези имсолаи Наврӯзро бо ҳам дар замоне истиқбол дорем, ки ба ҷашни бузурги сиёсии кишварамон 20-сол пур мешавад ва мо он насле ҳастем, ки рисолати сохтани як зиндагии озоду демократӣ, як ҷомеъаи ҳуқуқбунёдро бар душ дорем. Агар мо дар ниҳоди хештан озоду озодандеш набошем ва бо шири ҷонпавар ва хуни озодихоҳи хеш дар шарёни фарзандон ин ҳамаро ҷо накунем, ба аҳдофи бузурги давлату миллат нахоҳем расид. Ин аст, ки ҳар кадоме аз мо хештанро ба ҳайси соҳибватану созандаи сарзамин худ масъул эҳсос бисозему соҳибмулк бояд бишмарем ва барои насли оянда рӯзгори сазоворе поягузорӣ намоем.

Хонандаи арҷманд, тавре дар шумораҳои қаблӣ гуфта будем, имсол парда аз кору рӯзгори бонувони зиёди сазовори тоҷик хоҳем бардошт, ки метавонанд саҳми бештаре аз пештара, дар ҳаёти сиёсиву иҷтимоии кишвар дошта бошанд, нақши сазоворе дар рӯзгори мо барҷо монанд, масъулияте бар дӯш бигиранд ва бо кору пайкори хеш собит бисозанд, ки ҷинси зан на танҳо латиф асту модар, балки дар ҳам ҷодаву кирдор дар баробари созандагони зиндагии сазовор аз ӯҳдаи ҳар масъулияте мебарояд, агар бовараш созанд. Агар мардони соҳибқалами тоҷик аз ӯҳдаи кашшофии ҷеҳраҳои воқеӣ бароянд, бонувони сазоворе ба майдони сиёсату иҷтимоъ хоҳанд рӯ намуд. Дар ин шумора озмуни «Чеҳракушоӣ»-и мардона оғоз меёбад ва ба ҳамаи онҳое, ки ҳам чеҳранамоӣ мекунанду ҳам чеҳракушоӣ, муваффақият хоҳонем.