ЛАТИФАҲО

Кампир ба мӯйсафедаш:

- Э мардак, о дар ин барфу борону шамол барои чӣ сари луб-луч дар кӯча мегардӣ? Саратро хунук мезанад охир, чаро телпак напӯшидӣ?

- Кампир, доду фарёд накун, саре, ки дар 80 рафта, олим нашуд, академик нашуд, профессор нашуд, шоир нашуд, агроном нашуд, мон, ки сармояш занад…

   Зан фарёд мезанад:

— Боз либосу ҷӯробҳоятро дар тамоми хона паҳн кардӣ?

Шавҳар:

— Ин аксияи нав аст: «Ҳамаи либосҳоро ҷамъ кун ва барои лабсурхкунаки нав пул бигир!».

Мард субҳ завҷаашро бедор мекунад:

- Санҷобаки ман, хез, аз кор дер мемонӣ. Зан ба паҳлуи дигар гашта, зери лаб ғунгос мезанад:

- Имрӯз ман санҷоб не, моҳичаам, пой надорам ва ба ҳеч куҷо намеравам!

Писар 18 - сола мешавад. Падараш оҳи сабуке кашида мегӯяд:

- Ана, акнун рафта ба модарат гӯй, ки дигар алиментсупорӣ тамом. Тамошо кун, ки афташ чӣ хел мешавад. Писар назди модараш рафта, гапҳои падарро мерасонад. Модар бо табассум:

- Ба падарат гӯй, ки вай 18 соли дароз барои кӯдаки бегона алимент супурд. Баъд афташро бин, ки чӣ хел мешавад!

- Барои чӣ табибон ба компютеркунонии соҳа чандон ҳавасманд нестанд?

- Зеро дар он ҳолат навиштаҳои онҳо дар дорухат барои ҳама фаҳмо мешавад.