ТАВСИЯҲО АЗ ХОНУМ ОДРИ ХЕПБЕРН

Хоҳӣ, ки лабонат ҳамеша зебо бошанд, доимо суханони хуб гӯй. Барои он ки чашмҳо зебою дилкаш бошанд, аз одамон хубиро интизор бош. Хоҳӣ, ки хушандом бошӣ, хӯрокатро бо гуруснагон тақсим намо. Барои он ки мӯйҳо зебо бошанд, бигзор ҳар рӯз кӯдакон бо мӯйҳоят бозӣ кунанд.

Зебоии зан дар либос, қаду қомат ё ороиши мӯй нест. Он дар дурахши чашмони зан аст. Чашми зан ин дарвозаи қалби ӯст, ки муҳаббат он ҷост.

Ман ёд дорам, дар кӯдакӣ ба касе даркор набудам ва тамоми умр фикр мекардам, ки шояд ин хел набуд. Шоколад дӯстдоштаи ягонаам буд, ки боре ҳам ба ман хиёнат накард.

Одамон аз ашё ё молу чиз дида бештар ба таъмир, ҳавасмандкунӣ ва бахшиш ниёз доранд. Ҳеҷ гоҳ ҳеҷ касро «напарто».

Ашхосеро дӯст медорам, ки маро маҷбур месозанд, то бихандам. Андешаи ман дуруст аст, ки ҳар чи бештар бихандем, муҳаббат зиёдтар ба зиндагӣ мешавад. Ханда бемориҳои зиёдро табобат мекунад. Шояд ин барои инсон аз ҳама муҳим бошад.

Бовар дорам, ки бонувони хушбахт аз ҳама зеботаранд. Бовар дорам, ки беҳтарин мавод барои гирифтани қувва ин ханда мебошад. Бовар дорам, ки пагоҳ рӯзи нав оғоз меёбад ва ман ба ин мӯъҷизаи табиат бовар дорам.