БАҲОР АЙЁМИ ШУКУФТАНҲОСТ…

Аввалин эҳсоси баҳор дар вуҷуди зан падид меояд ва туғёни беқарориҳо дар қалбу рӯҳи зан панҷа мезанад. Бесабаб баҳорро фасли муҳаббат нагуфтаанд,зеро он бо навои обшорону насими фораму рӯҳбахшаш, бо нағмаи ҳазордастону чаҳ-чаҳи мурғаконаш ва бо таровати гулу сабзаҳои атрогинаш дар қалбҳо эҳсоси ширину гуворо ва нотакрореро эҳё мекунад, ки ном ишқ аст. Ва ин эҳсос аз ҳама зудтар ба дили зан лона мегузораду ӯро аз нав тавлид месозад бо ҳама зебоию меҳру вафо. Ин муъҷизаи Баҳор аст.

Зан ва баҳор

Аввалин андешае, ки дар ин айём ба зеҳни зан дакка мехӯрад, ин зебо шудану дӯстдошта будан аст. Баҳор бо қудуми накӯяш, бо рангинкамони наврӯзиаш ба ҳама нуру зиё ва таровати дигаре ато менамояд. Зебоии баҳор ба рӯҳу равон, ба чашму абрувон ва тану ҷон руҷуи тозае эҳё мекунад. Усма ба абрувон, сурма ба чашмон, гул ба гесувон аз оини бонувон аст, ки дар ин айём анҷомаш медиҳанд. Ҳамин аст вижагиҳои зебопарастӣ. Занон дар фасли баҳор пироҳани зеборо ба бар мекунанд, то амсоли гулҳои навруста ботаровату хушранг ва хостанӣ бошанд. Истифодаи усулҳои маъмули мардумӣ, ки симои зоҳирии занро ороста месозанд, дар манотиқи кишвар мухталиф аст. Либосҳои идонаро ҳам бо назардошти фарҳангу оини ин ё он маҳал дар рӯзҳои ҷашни Наврӯз ба бар мекунанд. Ҳар яке аз ин оинҳо дар худ рамзу шафоати хосса доранд. Масалан, вақте бонувон ва духтарон ба абрӯвон усма мекашанд, ин нишони шукргузорӣ аз сабзишу рӯйиш ва расидан ба баҳори нав аст. Ба гесувон гул гузоштан ба як маънӣ орзуи пайдо кардани ҷуфти муносиб будааст. Ва ҷойи дигар ишора ба сарсабзӣ, беғамӣ ва дурӣ аз балою офатҳо кардаанд. Иваз намудани пироҳанҳо рамзи раҳоӣ аз сардию торикиҳо ва роҳ сӯйи рӯшанию шукуфтанҳо мебошад.

Тароват

Маъмулан дар радифи зебоию таровати табиӣ занҳо аз ороишоти сунъӣ истифода мекунанд. Имрӯз интихоби маводи ороишӣ васеъ аст ва барои зеботар шудани чашму рӯй, қошу абрӯ, сару мӯй атру уппо, крему шампунҳо ва дигар  мавод истифода мешаванд. Бе ин шева занон наметавонанд худро зебо ҳисобанд, зеро ин одати маъмулии онҳост ва дар фасли баҳор боз ниёзашон ба ороишот бештар мегардад. Аммо баъзан дар интихоб ва истифодаи чунин мавод иштибоҳ мекунанд ва натиҷааш хуб ҳам намешавад. Дар муомилот баъзан маводи бесифат ва худсохт пайдо мешавад ва занон ба тарғиботи беасоси фурӯшандаҳо бовар карда чунин маводро мехаранд ва баъди истифода иштибоҳи худро дарк месозанд.. Баъзан истифодаи чунин мавод  ба саломатии онҳо зарар ҳам меорад, яъне гирифтори бемоиҳои пӯст мешаванд, ки табобаташ боз вақту соатро талб менамояд. Дар ин гуна ҳолатҳо беҳтараш аз истифодаи маводи санҷиданашуда ва шубҳаноку камарзиш худдорӣ кард. Дар мавриди дигар ба ҳам омезиш додани атру уппоҳои гуногун ва кремҳои молидание, ки таркиби кимиёвиашон гуногун аст, занон мувоҷеҳи маризиҳои пӯст мешаванд ва ба ҷойи худро зебою муаттар сохтан,  ҳусни худро коста месозанд. Хеле бамаврид аст, агар қабл аз харидорӣ ва истифодаи маводи ороишӣ маслиҳати мутахассионро бигиранд ва мутобиқи пӯсти бадану чашму абрӯвон ва ғайра маводи заруриро харидорӣ намоянд. Аз ҷониби дигар, дар баъзе марказҳои тиҷоратӣ, ки бо усули  муосир фаъолият доранд, имкони муайян сохтани сифати маҳсулот ва кафолати он мавҷуданд. Дигар, нишонӣ ва рақами телефони боварии Хадамоти назорати давлатии фаъолияти фармасевтӣ, ки масъули ин кор аст, ҳастанд ва дилхоҳ харидор метавонад барои  санҷиши маводи интихобкардааш бо ин хадамот дар тамос шавад ва иттилои дақиқ бигирад. Пас, шумо, бонувони азиз, метавонед аз ҳама ҳуқуқҳоли худ ҳамчун истеъмолкунанда истифода баред ва маводи беҳтарину хушсифату безарарро харидорӣ намоед. Боқӣ, мисли баҳор ҳамеша зебою ботароват бошанд, бонувон!

 Р.Камол