ЧИҲИЛ МАСЛИҲАТИ СУДМАНД БАРОИ БОНУВОН

    

МАСЛИҲАТҲО:

1.      Агар зан хоҳад, ки дили мардро ба даст орад, пеш аз ҳама дар назди ӯ бо зебогӣ  ҷилвагарӣ  намояд.

2.      Ба зебогии табиӣ зебогии иловагӣ зам намоед, ҳамеша дар талош бошед.

3.      Дар ошхона, роҳрав ва ҳаммом оина гузошта, мунтазамҳам набошад, дар як рӯз чор панҷ маротиба ба оина нигаред, то аз ҳусни хеш бохабар бошед.

4.      Аз воситаҳои ороишӣ истифода баред, ки он воқеанҳам барои ҳуснатон муфид бошад.

5.      Барои хиёнати мард худро обу адо накунед. Зеро дар олам марде, ки воқеанҳам содиқ бошад, вуҷуд надорад, пас, нороҳат гаштан дар ин самт қобили қабул нест.

6.      Бо мард беҳудаю баҳуда баҳс нанамоед.

7.      Мард агар ба хона ояд, бо чеҳраи кушод пешвоз гиред.

8.      Кӯшиш намоед то мард дар симои шумо баробари ҳамсар, дилдода боз дӯсти беҳтаринро бинад.

9.      Дар шодмонии ӯ шодӣ кунед, ҳангоми ғаму бебарориаш ғамшарик бошед.

10.  Ҳамсар, ё  марди дӯстдоштаатонро дар ҳузури дигарон паст  назанед.

11.  Ҳурмату эҳтироми мардро дар ҳама ҳолат ба ҷо оред.

12.  Агар нофаҳмие байнатон рух диҳад, онро ба хушӣ ҳаллу фасл созед.

13.  Мардони дигарро назди ӯ таъриф накунед.

14.  Агар ба мард  некие  карда бошед, пас миннат насозед.

15.  Бебарориҳои мардро ба рӯяш таъна назанед.

16.  Агар хоҳед, ки шуморо дӯст дорад, пас  наздиконашроҳам  дӯст дореду ҳурмат кунед.

17.  Ҳангоми ҷашну маросим хешу табори мардро дар қатори худ даъват кунед.

18.  Кӯшиши аз дӯстону наздикон ҷудо кардани  ӯро накунед.

19.  Агар ба ҷое сафар кард, дар бораи чӣ кор кард, бо кӣ буд, саволборонаш  насозед.

20.  Шумо бонуи коргаред, пас маблағи бадаст меовардагиро танҳо барои худ хароҷот накунед

21.  Ҳеҷ гоҳ кӯшиши мардро зиёд дар хона нигоҳ доштанро ба сар набаред.

22.  Ба мард на фармондиҳӣ, балки хоҳишу илтимос писанд аст.

23.  Зиндагӣ якранг нест, ҳангоми норасоиҳои ҳаёт ӯро таъна назанед.

24.  Бо мард бо табъи болида сухан гӯед.

25.  Баъди аз кор омадани мард ӯро хуш пазироӣ намоед.

26.  Агар ҳис кунед, ки ӯ бо шумо сӯҳбат карданӣ ҳаст, пас корро яктараф гузошта, бо ӯ сӯҳбат кунед.

27.  Корҳое, ки ӯ меписандад, бештар ба ҷо биёред.

28.  Хӯрокҳои маҳқули дилашро бештар пазед.

29.  Пайваста бо ӯ дар бораи як чиз гап назанед.

30.  Агар хатое аз ӯ содир гашт, онро ҳамеша ба ёд наоред.

31.  Байнатон нофаҳмие рух дод, бо ӯ муддати зиёд ногап нашавед.

32.  Агар ягон хоҳишатонро иҷро накард, малол нашавед, балки кӯшиш кунед, ки ӯро фаҳмед, то барои чӣ хоҳишатонро иҷро накардааст.

33.  Наздиконатон ба ӯ ягон некӣ карда бошанд, таънаю миннат накунед.

34.  Агар бо гуноҳе дили мардро ранҷонед, ҳатман узр пурсед.

35.  Мард ҳам хатое, ё гуноҳе кард ва аз шумо узр пурсид узрашро қабул намоед.

36.  Вақте, ки ба ҷое меравад, ӯро бо чеҳраи кушод гусел намуда «Нагз равед! » гӯед.

37.  Ба ӯ имконияти бо занҳои дигар робита карданро надиҳед. Яъне, кӯшиш намоед, ки он чиро, ки аз дигар занҳо меҷӯяд, аз шумо пайдо кунад.

38.  Тамоми сирру асрорашро кӯшиши фаҳмидан накунед.

39.  Муҳаббати худро нисбати ӯ пинҳон насозед.

40.  Хиёнат накунед ва ӯро низ ба хиёнат кардан водор насозед.

 

                         Фотима С.      

Таҳия аз китоби «Занҳои беҳтарин»