БА ХУД ДУРӮҒ НАГӮЕД!

                  Ҳар духтаре ҳини ҷавонӣ барои худ шаҳзодаи хаёлӣ дорад. Образ ё симои мардеро дар орзуҳои хеш мепарварад. Яке ҷавони қавипайкару ҳайкали онеро мепарас­тад, ки ба қаҳрамонони ҷасури афсонаҳои модаркалон шабеҳ аст. Дигаре дар олами рӯъёии орзуҳои хеш ниёиш ба симое дорад, ки таҷассуми ишқу меҳрубонӣ ва эҳёи сафову шодмонист. Маҳбуби хаёлии яке сарватманди кушодадастест, ки кулли хоҳишҳояшро дар як дам амалӣ месозад. Аз дигаре новобаста бо фақирӣ аҳли дил аст. Аз ин рӯ, шояд ишқи духтаре ба марди сарватманде эҳдо мегардаду орзуҳои парваридаи духтари дигаре дунёи бачаи камбағалеро рангин мегардонад. Ва касе наметавонад ҳукм дошта бошад, ки ҳақ ҷониби кист.

          Марди орзуҳои ман низ як ҷавонмарди огоҳ аз дунёи шеъру роз буд, ки ҳангоми хонадоршавӣ дар симои шавҳари хеш меҷустамаш. Дар тасаввури мани аз воқеияти зиндагӣ бехабар, хонаи пур аз китобу дафтар ва баҳсҳои тӯлонӣ аз адабу ишқ, аз шӯру шари дунё ва муҳаббати осмонии бе ниёзу марди ҷасури покдоман, бовиқор ва орӣ аз ҳирсу тамаъ, баръакс хеле Ҳотами Той, барӯманд, боғурур, тавонову закӣ, мушкилкушову эъҷозгар, пуштибону такягоҳ дар уфтодагӣ ва ҳамболи парвозҳо дар олами бефанои орзуҳо буд.

                Аммо сад афсӯс, зиндагӣ на он аст, ки мо дар орзуҳо парвардаем. Ҳақиқат на он аст, ки мо мехоҳему дар тахайюли хеш меофарем. Ва ишқ на он аст, ки дар афсонаву адабиёт ба қаламаш додаанд, то ширин садо бидиҳаду ба гӯшҳо навозиш бибахшад, то дилнишин бошаду мафтунсоз, то исёнгарона ба қалбҳо фараҳ афзояд, то оромиш бахшояд ба рӯҳи мо, то ташнагиамон бишканад дар биёбони сӯзони ормонҳо.

                Ва аввалин бархӯрди воқеият бар орзуҳо садамаест, ки таъсираш бар ҷони инсонҳо асари мудҳиштаре аз асари садҳо садамаҳои утумобилӣ дорад. Аз ҳама садамаҳои ҳавоӣ ва баҳриву зеризаминӣ зарбаҳояш ҷонкоҳтаранд. Ин бархӯрд ба воқеияти нобуди ишқи як мард бар занест. Як маъшуқ ба ошиқест. Як маҳбуб бар маъшуқаест, ки ҳатто аз дилаш огаҳие надорад. Ин фиреб ба унвони дӯст доштан, ошиқ шудан, дил бохтан, ба кӯйи қалбе раҳ паймудану ба қасри муҳаббате ворид гаштан аст. Бар кохи эҳсосот дар маснади шаҳаншоҳӣ нишастану фармонраво будан аст.

                Вале бадтару нафратовар аз ҳама дил бастан ба онест, ки ба ғайр аз тамаъ аз «муҳаббат» ба ту, чизи дигаре интизор надорад. Ё барояш бозичаи дилхушие беш нестиву барои кайфияташ кайҳо қурбонат кардааст.

                Ба хотири фиреб нахӯрдану баъдан насӯхтанҳо ба худ дурӯғ нагӯед. Худро нафиребед, зеро аксаран ошиқон хатоҳое мекунанд, хонумонсӯз. Бояд аз рӯи ақл идрок намуд, ки воқеияти зиндагӣ дигар аст. Он, афсонаҳои модаркалону шеъри ошиқона не, ин зиндагист, ки хеле сангдилу сахтгир, бераҳм аст.

                Ҳар субҳ аз хоб бо суханҳои хуш нисбати худ ба по шавед. Ба худ изҳори ишқ намоед, ба модар ва наздикони худ дуои нек эҳдо кунед. Ҳамеша худро дӯст бидоред. Зеро гумон аст, ки дигарон ба он ҳадде дӯстатон бидоранд, ки дар орзуҳотон парвардаед. Ба қадри худ бирасед.

Симин