РОҲҲОИ ПАСТ КАРДАНИ ТАБИ КӮДАК

                Барои боварӣ ҳосил кардан, ки дар организми кӯдак об ба таври кифоягӣ вуҷуд дорад ё не, забону даҳони ӯро аз назар гузаронед. Забону даҳони кӯдак бояд ҳамеша намнок бошанд. Кӯдаки солим бояд мунтазам пешоб кунад. Дар сурати баланд шудани таби кӯдак, ба ғайр аз оби ҷӯш, ҳамчунин метавонед ба ӯ чой ва ё оби мева нӯшонед. Чой ё оби мева набояд аз ҳад зиёд ширин бошанд. Зеро ширинии зиёд рутубатро ба худ кашида, таби кӯдакро баландтар мегардонад.

                Инчунин, дар ҳолати баланд шудани таби кӯдак метавонед либосҳои ӯро сабуктар карда, бадани ӯро бо спирти ба об ҳамроҳкардашуда маҳс намоед. Беҳтараш ин амалро танҳо бо оби ҷӯшонидашудаи ширгарм ба анҷом расонед, чунки пӯсти кӯдакони то яксола ниҳоят нозук буда, онҳо ҳисиёти баланд доранд. Ҳамчунин, бо рӯйпӯши аз меъёр зиёд гарму вазнин печондани кӯдак дар ин ҳолат мумкин нест.

                    Дар сурати бе тағйир мондаву ҳолати кӯдак ва паст нашудани таби ӯ, ҳарчи зудтар ӯро ба табиби кӯдакона нишон додан лозим аст.

Таҳияи Гулноз