Хатогӣ

• JLIB_DATABASE_ERROR_FUNCTION_FAILED

     Албатта, дар зиндагии ҳаррӯзаи мо зиёданд ҳолатҳои нохуше, ки боиси озурдахотирии мо мегарданд. Мутаассифона, каманд ашхосе, ки бо он муқобилият мекунанд. Вале ба ҳар ҳол ман бар он ақидаам, ки табъи хира ин домест, ки ақли мо онро мегузорад ва худи мо ихтиёран ба ин дом меафтем. Модоме, ки мо ҳолатро ба фоидаи худ иваз карда наметавонем, бояд назари худро ба он дигар созем. То он боиси афсурдаҳолии мо нагардад.
     Ҳолати рӯҳии мо на танҳо ба он нохушиҳое, ки иҳотаамон мекунанд, вобастагӣ дорад. Ҳамчунин вобаста ба он аст, ки худи мо ба он «мушкилчаҳо» аз кадом нуқтаи назар менигарем.
     Болидарӯҳии мо дар дасти худи мост.
     Роҳҳои беҳтар кардани ҳолати рӯҳии мо зиёданд, вале муҳим он аст, ки бояд ба доми озурдахотирӣ гирифтор нашавем ва нагузорем, ки ҳар як ҳолати ногувор боиси хира гардидани табъамон гардад. Агар идора кардани ҳудро ёд бигирем, 90%-и ин ҳолатҳои ногувори давродаври мо ҳатто намеарзанд, ки ба онҳо аҳамият бидиҳем.

М. ВАЛИЕВА