Ба намуди «зоҳирии» дарзмол ҳам диққат диҳед – ин низ аҳамият дорад. Нӯги тез ва бораҳои тунук аз он шаҳодат медиҳанд, ки дарзмол ҳатто байни тугмаҳои зич шинонидашуда низ бемалол кор карда метавонад.
Ҳар қадар ки таги дарзмол лағжонаку ҳамвор бошад, ҳамон қадар тезтар дар рӯйи матоъ «медавад». Агар тагаш дағар-буғур, яъне шахшул бошад, сӯхтани патҳо ва доғдор шудани ҷилдҳою рӯйҷоҳо осон сурат мегирад. Аз ин рӯ, ихтироъкорони дарзмол мунтазам шаклҳои нави таги дарзмолро пешкаш мекунанд:
Дарзмолҳои ҳозиразамон якчанд амали гувороро иҷро мекунанд. Масалан, об мепошанд, бӯғ медиҳанд.
Таҳияи Барно Султонова