ШЕРЗАН (Эҳдо ба қаҳрамони варзиши тоҷик Мавзуна Чориева)

          Ҳақиқат, баъди хондани ин паёми Мавзуна имшаб аслан хобам набурд. Ҳам шод будам ва ҳам ғамгин. Фикр мекардам, ки агар даҳ тан аз мансабдорони кишвари азизи ман эҳсосу ангезаи ин духтари 19-соларо дар вуҷуди хеш нисбат ба ин миллати шариф медоштанд, ҳеҷ гоҳ миллат хору залил намешуд. Аммо аз насли Мавзуна метавон умедвор буд!

          Натиҷаи ин бедорхобӣ абётест, ки аз набарди Гурдофариди сафшикан, ки номи миллати моро дар сари забонҳо дубора ҷорӣ кард ва аз ҳастии мо ба ҷаҳониён бори дигар иттилоъ дод, илҳом гирифтам:

Дастони бо матонати ту сангро шикаст,
Андар гулӯ таронаву оҳангро шикаст.

        Ин шерзан, ки номи накӯяш фасона шуд,
Дандонҳои муддаии ҷангро шикаст !

 Ай шонаат шикаста вале чанг мезадӣ,
        Пайкори  ту, убуҳати фарҳангро шикаст.

Мехостӣ, ки ҳастии моро садо кунӣ,
           Шавқи ту мавҷи нуру хати рангро шикаст.

     Рӯҳи ситезакори ту дар ин набарди сахт
 Туғёни Вахш буд, ки харсангро шикаст.

Ай, шерзан! ҳамосаи ту баъди солҳо
   Афсурдагии мардуми бонангро шикаст.

   Аз ин радифу қофия ҷонам ба лаб расид,
  Рӯҳат  тилисми  қофияи тангро шикаст !

Беҳрӯзи ЗАБЕҲУЛЛО